پیغمبر صلی‌الله علیه و آله و سلم فرمودند:

« مثل الامام مثل الکعبه یؤتی ولایأتی.»

امام مثل کعبه است. کعبه خیلی برکت دارد، امام هم خیلی برکت دارد، از کعبه خیلی می‌شود استفاده کرد.

برکاتی که خدا در خانه کعبه قرار داده خیلی زیاد است اما برای استفاده از این برکات آیا کعبه سراغ کسی می‌آید؟ خیر. امام هم دقیقا مثل کعبه است باید سراغش رفت. او قرار نیست به سراغ کسی بیاید. مردم چون به سراغ امیرالمؤمنین علیه‌السلام نیامدند، حضرت سال‌ها در خانه نشست. و برای آنها غصه خورد. ولی خوب، مردم نیامدند حضرت هم وظیفه ندارند سراغ مردم بیایند. مردم قرار است که در این باره امتحان شوند، لذا، امام خودش به مردم مراجعه نمی‌کند. اما زمانی که مردم بعد از کشته شدن عثمان سراغ امیرالمؤمنین علیه‌السلام آمدند حضرت جواب مثبت به آنها دادند، حضور حاضران را که دیدند، جواب دادند.

امام اینگونه است اگر سراغش نرویم او ما را رها می‌کند. در حقیقت وظیفه‌ای ندارد که به ما کمک کند اگر هم کمک کند لطف کرده است. امامت به معنی این نیست که امام مسئول است به سراغ مردم بیاید، بلکه مردم باید به سراغ او بروند، و این امتحان الهی است.  

امام مانند کعبه است برای استفاده از برکات این دو( یعنی امام و کعبه) ماییم که باید به سوی آنها برویم امام موظف نیست که به سراغ ما بیاید، چنان که کعبه هم موظف نیست به سوی کسی بیاید تا او را به فیض خود برساند. کعبه خیلی برکات دارد اما هیچ کس در تصورش این نیست که کعبه سراغش بیاید، همه هزینه می‌کنند، نوبت می‌گیرند، برنامه‌ریزی می‌کنند، آمادگی ایجاد می‌کنند، از خدا کمک می‌خواهند، دعا می‌کنند تا بتوانند خودشان به سراغ کعبه بروند و از کعبه استفاده کنند. برای استفاده از امام هم، آدم باید حاضر باشد از خودش، واز وقتش بگذرد، باید خودش بلند شود و به سراغ امام برود. باید رو به امام کند و بگوید: یا صاحب‌الزمان من می‌خواهم از شما استفاده کنم و از شما بهره بگیرم. این آمادگی را باید نشان دهیم. 

خدا این نعمت برای ما قرار داده‌است، منتها با یک فاصله‌ای، ما باید این فاصله را طی کنیم، و از آن نعمت استفاده کنیم. اگر این کار را کردیم و امر خدا را انجام دادیم، نشان دادیم که قدر نعمت خدا را می‌دانیم. اما اگر استفاده نکردیم، در حقیقت ناشکری کرده‌ایم و در امتحان باخته‌ایم و در این آزمون، هر چه بیشتر به امام متوسل شویم و از نعمت وجود او بیشتر استفاده کنیم نشان داده‌ایم که قدر این نعمت را بیشتر می‌دانیم.